Karolina Ciernicka
Recenzja obrazu Moniki Sojki, Bez tytułu 3, 2016, akryl, płótno, 30 x 40 cm

Dzieło to na pierwszy rzut oka jest wielce przygnębiające, smutne, przesiąknięte na wskroś przekazem przytłaczającej szarości, melancholii, pustki, rozstania, odosobnienia, samotności.
Przy bliższym przyjrzeniu się dostrzegamy jednak elementy, dające widzowi nadzieję, wnoszące przy odbiorze nutę optymizmu oraz nikłe światło minimalnej radości.
Praca przedstawia dwa ogromne bezkresy, różniące się między sobą jedynie odcieniami szarości: w górze to jaśniejsze niebo z zarysem ciemnych pasm chmur, zorzy, wichrów i torów ciał niebieskich, a dole - ciemna powierzchnia ziemi, rozdzielonej od górnego żywiołu tylko bezduszną, nieczułą linią horyzontu.
Niewyraźnie rysują się tam jedynie trzy postacie: po stronie prawej widzimy dwie dorosłe osoby stojące dość daleko od siebie, lecz spoglądające na siebie i zwrócone ku sobie. Są czarne, małe i bezradne wobec żywiołów, jakie je otaczają. Mimo tej nieporadności, osoby te wydają się być swoistymi olbrzymami w porównaniu z czarną postacią, umieszczoną po stronie lewej fotografii. Tam mianowicie znajduje się małe dziecko, starające się za wszelką cenę dotrzeć do oddalonych dorosłych. Niewyraźny zarys maleńkiej postaci wskazuje na niski wzrost, ciepłe ubranie (prawdopodobnie kurtka lub bluza z nasuniętym na głowę kapturem), rozpaczliwy bieg ku dorosłym (może rodzicom?).
Praca przygnębia kolorystyką oraz ogólnym wrażeniem, lecz mimo wszystko w moim odczuciu daje nadzieję na rychłe spotkanie owych trojga zagubionych pośród bezkresów ludzi, na dotarcie dziecka do dwojga dorosłych ludzi i ich bliższe połączenie, zespolenie, więź, ciepło, a - w dalszym przekazie - koloryt, miłość, bezpieczeństwo, dom.
Brakuje tu tego, co tradycyjnie łączy się z rodziną, z dzieckiem, rodzicami, ogniskiem domowym, lecz moim zdaniem Autorka celowo zawarła owe elementy przyszłości zaprezentowanej rodziny w symbolice swego wybitnego, wieloaspektowego, nader treściwego dzieła.