26 stycznia godz. 17.00

Dadaizm jest chyba najbardziej ograniczonym czasowo i geograficznie kierunkiem w sztuce. Bo choć mówi się o dadaizmie paryskim czy amerykańskim, to ten jedyny prawdziwy praktykowano między 1916 a 1918 rokiem w szwajcarskim Zurychu. Termin „praktykowano" pojawił się w tym miejscu nieprzypadkowo, dadaizm można było bowiem jedynie praktykować, niczym religię. Można było być jego oddanym wyznawcą lub zagorzałym przeciwnikiem, ale trzeba się było w stosunku do niego jakoś określić. Nie ma na świecie zbyt wielu dzieł, które można by zaklasyfikowac jako jednoznacznie dadaistyczne. Wydaje się, że termin ten jest uprawniony przede wszystkim w stosunku do rozmaitych wierszy fonetycznych wygłaszanych podczas wieczorów w Cabaret Voltaire i ewentualnie do typografii stworzonej na potrzeby „Curier Dada" redagowanego przez większą część czasu przez Francisa Picabię. Z drugiej strony niewielu jest ważnych artystów tamtego okresu, którzy tak czy inaczej nie byli dada, bądź się dada nie inspirowali, jak wspomniany już Picabia, Marcel Duchamp, Raul Hauselbeck, Hans Richter, Kurt Schwitters, Max Ernst, by wymienić jedynie niektórych. Bo dada było przede wszystkim postawą przyjmowaną w stosunku do sztuki, życia, siebie samego i publiczności, w stosunku do wielkich instytucji społecznych i artystycznych, wreszcie w stosunku do samego dada. I przypuszczalnie właśnie dlatego, że dada nie bylo stylistyką tylko postawą, po dziś dzień pozostaje najbardziej płodną inspiracją dla kolejnych pokoleń artystów na całym świecie.