Anna Lesiczka
Recenzja obrazu Agnieszki Głębickiej „Ustołowienie", 2016, tempera jajowa na płótnie, 70 x 50 cm

Najczęściej matka jest spoiwem łączącym rodzinę. Wszyscy gromadzą się wokół niej. Jest to czynnik wspólny dla człowieka, jakim jest matka i przedmiotu, jakim jest stół. Obu pojęciom można przypisać tą samą cechę, choć w obu oznacza ona coś innego. W cywilizowanym świecie stół jest meblem służącym do spożywania pokarmu. Matka karmiąca w pewnym momencie spełnia dla noworodka tą samą funkcję. Staje się matką, jedzeniem i przedmiotem. Na obrazie Agnieszki Głębickiej punkt centralny stanowi linia łącząca kobietę i nieokreśloną białą bryłę. Związek między postacią a rzeczą. Stałe przylgnięcie człowieka do przedmiotu. Uprzedmiotowienie. Ustołowienie.
Sześćdziesiąt lat wcześniej Andrzej Wróblewski malował obrazy z cyklu „Ukrzesłowienie". Poprzez sylwetki ludzi bezradnie siedzących na krzesłach ukazał ówczesną sytuację społeczną polegającą na uległości i stagnacji. Postaci Wróblewskiego oczekiwały bezczynnie na coś, co w końcu miało nadejść. Kobieta Głębickiej jest w podobnej sytuacji oczekując na dziecko. Nie wie na co czeka tak naprawdę.
Po narodzinach wszystko się zmieni, ponieważ będzie odpowiedzialna za drugiego człowieka. Pępowina zostanie odcięta, ale pozostanie nierozerwalna więź. Obowiązek zapewnienia swojemu potomstwu godnego bytu. Założenie rodziny i zbudowanie domu. Twarz kobiety jest szara. Barwy skóry zostały przeniesione na tło. Nieokreślona przestrzeń między człowiekiem a przedmiotem ma w sobie najwięcej życia. Wolność, którą kobieta zostawiła za sobą, zanim popadła w proces Ustołowienia.