Jacek Sempoliński - wybitny malarz, rysownik i pedagog - zmarł w czwartek, 30 sierpnia 2012 roku w wieku 85 lat.

„Wspaniały malarz, wspaniały człowiek, wielki artysta i pedagog. Nie zawsze zdarza się, że talent idzie w parze z intelektem. Był profesorem starej daty, jednym z tych autorytetów, których już nie ma" -  powiedział Paweł Nowak - prorektor Akademii Sztuk Pięknych w Warszawie.


Jacek Sempoliński, urodził się 27 marca 1927 roku w Warszawie, zmarł 30 sierpnia 2012 roku.
Podczas wojny (1943-1944) uczył się malarstwa w konspiracyjnej szkole im. Konrada Krzyżanowskiego w Warszawie. Studiował malarstwo w Akademii Sztuk Pięknych w Warszawie pod kierunkiem m.in. Eugeniusza Eibischa (1946-1951, dyplom w 1956 roku). Od 1956 roku pracował jako pedagog
w macierzystej uczelni, będąc przez wiele lat profesorem na Wydziale Wzornictwa Przemysłowego.
Początkowo obok malarstwa sztalugowego uprawiał scenografię i fresk. W latach 1953-1957 wykonywał polichromie odbudowywanych kamieniczek Nowego i Starego Miasta w Warszawie.
Już od 1958 roku zajmował się publicystyką i krytyką artystyczną; publikował na łamach pism kulturalnych. Jego twórczość malarską należy rozpatrywać w kontekście dwóch zjawisk polskiej sztuki powojennej: tradycji polskiego koloryzmu i etosu pokolenia Arsenału 55. Był autorem cykli obrazów odnoszących się do tematów z zakresu religii, kultury i filozofii. W czasach stanu wojennego związany był z ruchem kultury niezależnej, znajdującej oparcie w Kościele. Uczestniczył w wielu wystawach tego nurtu, w tym w aranżacjach m.in. Janusza Boguckiego, Niny Smolarz i Marka Rostworowskiego.
W 2002 roku odbyła się duża wystawa retrospektywna jego malarstwa zatytułowana „A me stesso" („Sobie samemu") w Zachęcie Narodowej Galerii Sztuki w Warszawie.
Był laureatem wielu nagród, m.in.: Nagrody im. Jana Cybisa (1977) oraz Nagrody im. Brata Alberta (1986);
w 1988 roku otrzymał Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski, a w 2012 roku został odznaczony złotym medalem Gloria Artis.

Wróć do tekstu >>