Rabarbar-Aleksy
Recenzja obrazu Iwony Wojewody-Jedynak, „Firanka", 2016, olej, 140 x 220 cm

Lubimy podglądać. Nie zawsze chętnie przyznajemy się do tego, ale ciekawość mamy wpisaną głęboko w swą naturę. Obraz Iwony Wojewody nie dość, że bezkarnie umożliwia nam delektowanie się tą skłonnością, to jeszcze kusi rozświetlonymi barwami i odchyloną lekko firanką. Pojedynczy prawie filmowy kadr nie opowiada skończonej historii, a jedynie ją inicjuje. Niedopowiedzenie pobudza wyobraźnię i chyba w tym tkwi istota prawdziwej sztuki, niezależnie czy będziemy mieli do czynienia z abstrakcją czy hiperrealizmem. Możliwe, że przedstawiona na płótnie scena jest całkowicie niewinna, a dziewczyna oddaje się jedynie duchowej medytacji. Dlaczego jednak tak bardzo i mimowolnie kojarzy nam się z perwersyjnym klimatem filmów Davida Lyncha czy Briana De Palmy? Czy ktoś jest w drugim pokoju? Na kogo i na co tak ulegle czeka? Lubimy zagadki i tajemnice. Jeszcze bardziej lubimy „ciąg dalszy" i dlatego tak trudno przestać nam patrzeć. Boimy się, że przegapimy coś ważnego i ekscytującego. Stoimy w bezruchu i wstrzymujemy oddech, by firanka nie zasłoniła nam widoku. Wpatrujemy się w nią jak w kurtynę, która w każdej chwili może zakończyć przedstawienie. W niezwykły sposób udziela nam się to tak sugestywnie przedstawione wyczekiwanie. Wychodząc z galerii zabierzemy ten obraz utrwalony w swej pamięci, a pobudzona wyobraźnia snuć będzie różne możliwe scenariusze. Jeśli kiedyś artystka dopisze (domaluje) ciąg dalszy, wtedy z tą samą fascynacją i zaciekawieniem zatrzymamy się by podejrzeć więcej.