Zdzisław Zeman
Recenzja obrazu Anny Demianiuk „Dziwny Świat 2", technika mieszana, karton, 100 x 190 cm

Nie od dziś wiadomo, że relacja między dziełem sztuki i widzem jest niesymetryczna i raczej nietypowa, jak na układ byt ożywiony - byt nieożywiony. To dzieła sztuki silniej działają na widza, a nie odwrotnie (wyjąwszy akcję Olbrychskiego w Zachęcie). Są wśród nich takie, przed którymi stajemy jak wryci, inne omijamy przyspieszonym krokiem, przy niektórych skacze nam ciśnienie.
„Dziwny Świat 2" musiał zadziałać jeszcze przed wystawieniem, skoro został opatrzony tytułem innym, niż nadany mu przez samą autorkę („Dziwny rysunek")! Z drugiej strony, „Dziwny Świat" jest tytułem lepszym. Bo to kolorowy świat zapełniony materialnością, życiem. Z aniołkami pilnującymi, aby nie zawitała doń postsztuka. Ze skrawkami błękitu sugerującego, że w tym świecie można liczyć na niebo. Przestrzeń, do której chciałoby się wniknąć całą swą osobą, po zrzuceniu przyciasnego garnituru i pozostawieniu poza ramą wszelkich biznesplanów, kontaktów w smartfonie i korpokolegów...

Wchodzę w to! Tak to działa. Na mnie.