Anna Chałowska
Recenzja obrazu Anny Sobkowiak, „Przy oknie 2", 2016, akryl na płótnie, 70 x 100 cm

Jesień... Symultaniczna pora roku. Obdarowuje nas darami ogrodu, mnogością kolorów i ... chorobami. Kwintesencją gorszej strony jesieni są małe, dziecięce, zakatarzone noski, przyklejone do szyby, tęsknym wzrokiem wypatrujące jeszcze nie tak dawnych letnich atrakcji. Nie ma huśtawek, trampolin, basenu, rowerka, są traktory na polach z lekkością przerzucające skibę za skibą niczym kartki poematu o cykliczności pór roku. Każda godzina dłuży się w nieskończoność a dzień raz po raz przerywają pertraktacje dotyczące pokojowego zażycia lekarstw.
Ten obraz przywołuje u mnie typowo jesienne, melancholijne odczucia. Wydobywa z głębi mnie fundamentalne pragnienia dotyczące zdrowia, sił witalnych i energii. Jest przywołaniem codzienności, prozy życia, w której naprzemiennie przeplatają się rozdziały zdrowia, beztroski i lekkości ducha z chorobami, strachem i podkrążonymi oczami.
Ale jeszcze słońce grzeje, jeszcze będzie babie lato.